سکانس یک..

توی تختم دراز کشیدم نیمی از ساعت یازده شب گذشته که صدای بلندگو زندان بلند می شود..
گوشهایم را تیز می کنم نام های کسانی که قرار است تا ساعتی دیگر آزاد شوند از بلندگو بند 350 خوانده می شود و در کمال ناباوری نام من نیز لابلای زندانیان دیگر خوانده می شود….
عجب حسی است حس آزادی، قلبم مانند یک گنجشک می زند دوستان صمیمیم به طرف تختم می آیند و با صدای هلهله بغلم می کنند بغض کردم اشک در چشمانم حلقه می زند..

دوستانم بهم کمک می کنند تا لوازمم را جمع کنم هر چند بیشتر لوازمم را به دوستانم میدهم در میان سرود ای ایران و یار دبستانی زندانیان دیگر به طرف درب بند 350 می روم و یک لحظه بر می گردم و برای آخرین بار راهرو بند 350 را نگاه می کنم و یاد کلی خاطرات تلخ و شیرین می افتم و با حسی عجیب بند 350 را ترک می کنم…

سکانس دو..
کلی امضا و انگشت نگاری می شوم تا به درب زندان برسم زمانی که در نگهبانی معطل هستم از نگهبان میخواهم با تلفن زندان با همسرم تماس بگیرم تا نخستین کسی باشد که بیرون از زندان می بینمش..
ساعت نیمی از دوازده شب گذاشته صدای بوق می آید و همسرم بیدار است و با شوق می گه چه خبره چی شده؟؟ با خودخواهی میگم آزاد شدم میخواهم نخستین کسی باشی که می بینمت به مادر و پدرم نیز بگو بیایند…

سکانس سه…
ساعت 1:30 دقیقه بامداد است درب بزرگ اوین باز می شود خانواده های پایین تپه اوین کنار پل ایستادند…
دستم را به علامت پیروزی بالا می گیرم و به سوی خانواده ها می روم مادرم از لابلای جمعیت جیغ می زند و بیکباره در آغوشم میگیرد، یک لحظه فقط صدای گریه می آید و دیگر هیچ….
سرم را بلند میکنم در حال شیون های مادرم ماشینی با سرعت بالا ویراژ میدهد و با ترمزی بلند و پر سروصدا زیر پل می ایستد و همسر از ماشین پیاده میشود و با جیغی بلند که تا آن لحظه چنین جیغ بلندی نشنیده بودم صدایم می کند و در آغوشم می کشد و باز هم گریه و دیگر هیچ…

پایان….
امید دانا