ای کاش تمام کسانی که سرود زیبا و پر محتوا (ای ایران) را به زبان جاری میکردند، معنای آن را به درستی درک می نمودند

ای کاش شاهنامه خوانان ما آرمان فردوسی را میشناختند.

ای کاش تاریخ نویسان ما اندکی بینش داشتند.

ای کاش سربازانی داشتیم که داریوش شاه بزرگ را در برابر بی وطنان جدایخواه یاری رسانند.

ای کاش زرتشتی دوباره متولد شود، کوروش در میان ما پدیدار گردد، اردشیر پاپکان ایران را دوباره می ساخت.

دلم غرور خشایارشا را میخواهد، دلم دادگری انوشیروان ساسانی را می خواهد، دلم غیرت بابک را میخواهد.

پهلوانان سرزمینم کجایند، آیا در این سرزمین تهمتن، طوس، گیو دیگر جایی ندارند.

کمان آرشم آرزوست، شهامت بانوان ایرانم آرزوست، کرسیاس، آرتمیس، گرد آفریدم آرزوست.

مردم ما را چه شده به بزرگترین دشمن ایران تبدیل شده اند؟

این مردم با آقا محمد خان کرمانی چه کردند؟ صادق هدایت را ناامید کردند، کسروی را نفهمیدند، به خاندان ایران ساز پهلوی خیانت کردند.

شائن مردم ما شده است بیگانه پرستی، غربی و عربی هم ندارد.

قهرمان این بی وطنان امروز خسرو گلسرخیست که هم از حسین میگوید هم از مارکس، چه فرقیست بین خریت و آدمی که اینان همچنان نفهمیدند.

دل به درد می آید، فرومایگان در جایگاه قهرمانان سرزمینت تکیه زده اند.

دل به درد می آید، فتنه مزدک را قیام میدانند.

دل به درد می آید، یورش وحشیانه مسلمانان را با آغوش باز ایرانیان می دانند.

دل به درد می آید، میرزاکوچک خان را ملی می دانند.

دل به درد می آید، رضا شاه را قلدار خطاب میکنند.

دل به در می آید، خروش 28 امرداد را کودتا نام میگذارند.

دل به درد می آید، شورش 57 را انقلاب میپندارند.

دل به درد می آید، گنجی و گنجی ها روشن فکر میشوند.

دل به درد می آید، هم چنان بی بی سی شنونده دارد.

دل به درد می آید، اطلاحطلبان آلترناتیو میشوند.

دل به درد می آید، نام ایران فردا از دهان نوریزاده جاری میشود.

دل به درد می آید، هر حقیر زاده ای هر بی ریشه ای برای آینده ایرانت نشست اولاف پالمه و پراگ برگزار می کند.

به کجا رسیده ایم که این فرومایگان در جایگاه نجیب زادگانی مانند کاوه و فریدون نشسته اند.

دل به در می آید از این بی وطنان .

نگارنده: امید دانا