انگار همین دیروز بود که وارد بند 350 شدی و رفتی اتاق 5، انگار همین دیروز بود که عادت کرده بودی بامدادها زود از خواب پا شوی و حیاط زندان را آب بگیری و تند تند دور محوطه زندان راه بروی.

انگار همین دیروز بود که در راهرو زندان بلند بلند به سران نظام حمله میکردی و آنان را به باد فحش میبستی.

انگار همین دیروز بود…..

رضا عزیزم دیگر زمانی که دلم میگیرد با چه کسی از همبندیانم در اسکایپ گفتگو کنم، دیگر تشویق های چه کسی مرا به سوی راهی که دارم استوار میکند، رضای عزیزم انگار همین دیروز بود که عکس زادروزت را گذاشته بودی و بهت تبریک گفتم.

انگار همین دیروز بود که با لباس ارتشی به فرتور خاندان ایرانساز پهلوی احترام نظامی گذاشتی و سیل لایک در فیس بوک برایت سرازیر شد و همگان به شهامتت آفرین ها گفتند، رضای عزیز انگار همین دیروز بود که عکست را در کنار پیمان عارفی دیدم که مانند پدری دلسوز آغوشت را باز کردی تا ابر مرد زندان دل سیر کنارت گریه کند.

رضای عزیز هیچگاه رفتنت را باور نمیکنم، باور نمیکنم در لحظات بامدادی امروز به صورت ناگهانی فوت کرده باشی، رضای عزیز تو بارها به من میگفتی روزی صدبار تهدید میشوی و جانت در خطر است رضای عزیز آن نابکاران تازی زاده دست آخر زهرشان را به تو ریختند، آری آنان از شهامت تو که در ایران ایستاده بودی و محکم روی اصولت استوار بودی رشک می ورزیدند و احساس حقارت میکردند.

آری حقارت آنان باعث شد امروز به ما بگویند تو به صورت ناگهانی فوت کردی، اما به ایران سوگند راهت را با تمام وجودم ادامه خواهم داد.

امید دانا