من کاری به حمله هایی که به ایشان میشود ندارم، اما با ایشان به مدت 25 روز در بند 350 همبند بودم و ایشان را انسان مقول و میهن پرستی دیدم البته اعتقادات تازی داشتند و همچنان به دین عربها اعتقاد داشتند اما ایشان را بسیار میهن پرست یافتم.
خوبی محمد نوریزاد در اینجاست که به هیچ عنوان اصلاحطلب نبوده و بیکباره از اصولگرایی به براندازی نظام رسیده است و در این راه تا کنون خطایی از ایشان ندیدم.
در انتصابات 92 که امثالی مانند ابراهیم نبوی و سید علیرضا نوریزاده مردم را تشویق به مشارکت در انتخابات میکردند ایشان در خود ایران مخالف شرکت مردم در انتخابات بودند و تا این لحظه تابو شکنی های بسیاری نمودند از جمله:
بوسیدن پای یک کودک بهایی و دلجویی از اقلیت های مذهبی در ایران و پوزش خواهی بابت اعمال زننده ای که هم باورانشان در دهه 60 انجام دادند.
به هر روی من به عنوان یک پادشاهی خواه در این لحظه از آقای نوریزاد با توجه به حضورشان در صحنه و ماندنشان در خود ایران حرکت نابجایی ندیدم و از هم میهنان میخواهم تا به اعمال یک شخص نگاه کنند تا به حرفهای آن شخص، تا اینجا کار محمد نوریزاد حرفش با عملش یکی بوده و این قابل تحسین است، ایشان در دهه 60 مرتکب اشتباه شدند و ما جوانان بارها گفتیم شورشیان 57 بایستی پوزش بخواهند، خب امروز این آدم از ملت ایران پوزش خواسته، و به دیدگاه اینجانب هم قابل بخشش است و هم بابت خدمات امروزش بایستی حمایت شود.
از دیدگاه نویسنده بایستی عارض کسانی مانند سید علیرضا نوریزاده و فرخنگهدار شویم که هم چنان از اشتباهات گذشته خودشان دست برنداشتند و یک عذرخواهی از ملت ایران نکردند ولی امثالی مانند محمدنوریزاد اگر همینگونه در راه میهن پرستی و صلح گام بردارند میتوانند قهرمانان امروز ایران بحساب بیایند
بیاید راه را برای همگان باز نگه داریم، محمد نوریزاد به آغوش ملت برگشته، بنابراین آغوشمان را برایش باز کنیم و بابت اعمال گذشته اش او را ببخشیم و بابت اعمال امروزش سپاسگذارش باشیم.

البته میزان حال افراد است، و نوشتار من در مورد آقای نوریزاد مربوط تا این زمان میباشد و امیدوارم نوریزاد تا آخرش همینگونه باشد و در آینده راهش را عوض نکند.
نگارنده: امید دانا