یکسال می گذرد، امروز درست یکسال می شود که از مام میهن دل بریدم. هنوز باورم نمی شود. مانند گلی که از ساقه کنده شود و ریشه اش را در خاک جاگذاشته باشد. آخر، من آنجا ریشه در خاکم…

آن روزها را هرگز فراموش نمی کنم. روزهای بازجویی و هر روز پاسخ پس دادنها… آنهم برای چه؟ برای اینکه همسرم فعالیت سیاسی داشت!!! من بخاطر کردارهای کس دیگری باید پاسخ پس میدادم!!! نمی توانستم دل ببرم و از مام میهن جدا شوم. ولی، «نه پای رفتن بود و نه جای ماندن…»

هنوز هم هر شب بدون استثناء خواب ایران را می بینم. هنوز هم مکان همه خوابهایم ایران است. آخر چرا؟ من که عاشق آن آب و خاک بودم. چرا باید شبانه از دل کوه، در آن شب مهتابی، کوچ کنم؟ خود تبعیدی! آری، خود تبعیدی! ولی، من چه تقصیری داشتم که از آغوش مام میهن اینگونه جدا شوم؟ غرق در گریه ام و نمی دانم چه می نویسم….

در آن نفس که بمیرم، در آرزوی تو باشم…

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم…

آری، همه آرزویم دوباره دیدن توست، ای خاک پاک اهورایی…

نوروزت را در کنار آرامگاه پدرمان کوروش هرگز فراموش نمی کنم، گهنبار تابستانی ات را در آتشکده آذرگشسپ هر گز فراموش نمی کنم، هوای مرطوب شمالت را هرگز فراموش نمی کنم، هوای داغ کویرت را هرگز فراموش نمی کنم، آن راه طولانی و جاده خاکی پیر نارستونه ات را در آفتاب سوزان هرگز فراموش نمی کنم، آرامگاه فردوسی و خیامت را هرگز فراموش نمی کنم…. جای جای خاک پاکت را می بوسم و بر چشم می گذارم، ای خاک اهورایی من…

تنها آرزویم بار دیگر دیدن و بوسه زدن بر خاک پاک توست. تو پاینده بمانی و سرفراز، من فراغت را تاب می آورم…

تفالی به رند شیراز می زنم، او که مانند من پناه به پیر مغان برده بود. از زبان او می خوانم…

گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود؟

پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود؟

یا رب اندر کنف سایه آن سرو بلند

گر من سوخته یک دم بنشینم چه شود؟

آخر ای خاتم جمشید همایون آثار

گر فتد عکس تو بر نقش نگینم چه شود؟

زاهد شهر چو مهر ملک و شحنه گزید

من اگر مهر نگاری بگزینم چه شود؟

عقلم از خانه به دررفت و گر می این است

دیدم از پیش که در خانه دینم چه شود؟

من که در کوی بتان منزل و ماوی دارم

گر دهی جای به فردوس برینم چه شود؟

.

نگارنده: نازنین زرین کلاه