این هفته در برنامه در تبعید که از شبکه من و تو پخش میشود، چهر های نام آشنا در موسیقی ایران به نام اسفندیار منفردزاده دعوت شده بود.

سخنان جنجالی اسفندیار منفردزاده در این برنامه ذهن های بسیار را به خود مشغول کرد، همانگونه که میدانید اسفندیار منفردزاده از آهنگسازان معترض در دوران پادشاه فقید بود که مدتی در زندان اوین حبس و بازجویی شد.

نقل قول آقای منفردزاده ( هیچکس از اهالی ترانه رو به جرم یک آهنگ مشخص یا یک ترانه مشخص نگرفتند ببرنند زندان)

زندانی شدن اسفندیار منفردزاده در زمان شاه را تا کنون انقلابیون بابت محدودیت در دوران شاه میدانستند، اما اسپندیار منفردزاده به صراحت در برنامه در تبعید بیان کرد، مطلقا در دوران پهلوی،هیچ هنرمند و خواننده ای را بابت ساختن موسیقی  به زندان نفرستادند، و داستان زندان رفتن خویش را برای شرکت کردن در جلسه ای که خسرو گل سرخی (تروریستی که میخواست خانواده پهلوی را ترور کند) بوده است و خودش نیز از حضور گل سرخی در جلسه بی اطلاع بوده است، همچنین ماجرا زندان رفتن داریوش را هم موردی دیگر میدانست و احضار کرد پس از آزادی داریوش برای شاه آهنگ رستاخیز را اجرا کرد.

در آخر اسفندیار منفردزاده اضافه میکند، که بیکباره متوجه شده که به سهم خودش مقصر است و گفت:  بایستی نسل های پس از من، ما را ببخشند زیرا ما نفهمیدم و سهراب کشی کردیم.

در ادامه پوزش خواهی اسفندیار منفردزاده از نسل های جوان، رو به همکاران و دوستان خویش به آنان توصیه میکند اگر اشتباه کردید بیاید بگوید و معذرت خواهی کنید، اشکالی ندارد حداقل این کار شما باعث میشود اشتباهات دیگر تکرار نشود.

شهامت اسفندیار منفردزاده در امر پوزش خواهی و گفتن حقیقت در امر بازداشت هنرمندان در دوران پر شکوه پهلوی بسیار ستودنی است، و به دید نویسنده مطلب بایستی کسانی به مانند آقای نوریزاده و اسماعیل نوری علا که نویسنده و خبرنگار سیاسی آن دوران به حساب می آیند، که با نوشتن نامه های فدایت شوم برای شخص خمینی و دفاع بی چون چرا از شورش 57 سهمشان در اوضاع  کنونی ایران از هنرمندانی چون اسفندیار متفردزاده بیشتر است، بیایند و در دیدگان ملت از تمام جوانان ایران، بویژه ارتشیان ایران که بابت شورش آقایان در سال 57 به جوخه های اعدام سپرده شدند پوزش بخواهند، و در مبارزات سیاسی خود را پیشگام ندانند و اگر میخواهند سهمی در آزادسازی ایران داشته باشند، در آخر صف بایستند و تجربیاتشان را در اختیار جوانان قرار دهند.

در آخر روزی بایستی همه کسانی که به هر نحوی از شورش 57 حمایت کردند غرامت خویش را به نسل جوان امروز بپردازند و حداقل شهامت یک پوزش خواهی را به خودشان بدهند.

نگارنده: امید دانا